Maxima, Christina en Juan modaal

Wat een toeval dat ik net in Argentinië ben als bekend wordt dat Máxima de nieuwe koningin van Nederland wordt. De Nederlandse studenten op school zijn in rep in roer over de nieuwe datum van 'koningsdag'. Het bekt wat minder dan koninginnedag, maar dat zal wel wennen... Als je het hier over Maxima hebt, dan heb je het vrijwel direct ook over Jorge Zorreguieta. Tijdens de 'vuile oorlog' gedurende de dictatoriale periode van president Videla speelde hij een belangrijke rol. Graciela, mi madre de la casa, kan zich deze periode nog zeer goed herinneren. Zelf was ze in die tijd dertiger en woonde in een appartementencomplex in de stad. Naast haar woonde een jong stel, haar buurman was accountant. Op een dag kwam hij een oud schoolgenoot tegen op straat, ze maakten een praatje en de schoolgenoot vroeg hem of hij interesse had in een baantje als accountant. Gedurende een aantal maanden werkte de man elke dag en leidde een rustig leven. Totdat in het holst van de nacht er politie aan de deur kwam. Ze lichtten de man van zijn bed en zonder iets te zeggen werd hij meegenomen. Maanden lang hoorden ze niks van hem. Niemand wist of hij nog leefde, waar hij heengebracht was en of hij ooit nog zou terug komen. Het was volslagen onduidelijk waarom hij was meegenomen, hij was immers gewoon accountant en leidde een heel gewoon leven. Even plotseling als hij meegenomen was, verscheen hij weer bij zijn huis. Vel over been en 25 kilo lichter. Het bleek dat hij al die tijd zonder het te weten voor de montoneras (verzet). Hij heeft veel geluk gehad, veel mensen zijn in die tijd verdwenen, waarschijnlijk geëxecuteerd en in de rio gedumpt. Ik krijg kippenvel van het verhaal en leg uit aan Graciela dat het huwelijk van Willem Alexander en Maxima in het begin behoorlijk wat stof heeft doen opwaaien in Nederland, maar dat iedereen Máxima een warm hart toedraagt. Opvallend is dat de dictatoriale periode verder niet erg leeft bij de meeste Argentijnen, tenzij ze er zelf bij betrokken zijn geweest. Er is geen herdenkingsdag zoals wij die kennen. Het verleden is het verleden.

De Argentijnen nemen qua politiek standpunt overigens over het algemeen geen blad voor de mond. Garciela switcht meteen naar een ander kanaal wanneer ze ook maar een glimp van president Christina Kirchner opvangt. En Mariano, waar ik de eerste twee nachten verbleef riep ook toen we voorbij el Congreso liepen dat hij het helemaal niet erg zou vinden als het gebouw inclusief inhoud in de fik zou vliegen. Christina is niet erg geliefd onder de werkende bevolking. Juan modaal ziet zijn inkomen onder zijn ogen verdampen. De inflatie is 25% terwijl het salaris nagenoeg gelijk blijft. Of anders gezegd: de inflatie gaat met de lift en het salaris neemt de trap. De presidente heeft veel invloed en is geliefd onder de armen, logisch want ze "verdeelt" het geld waar anderen hard voor gespaard hebben (pensioenen) onder de minder bedeelden. De geldpersen staan niet stil en om te voorkomen dat er geld verdwijnt is het voor Argentijnen onmogelijk om legaal aan dollars of euro's te komen. De 'blue market' is dan ook in volle bloei. Bij de bank krijg je 6,5 peso voor een euro en op straat krijg je 8 of 9 peso's voor dezelfde euro. De moeite waard, maar pas wel op voor valse biljetten, want daar hebben met name toeristen hun portemonnee vol van ;). (http://www.consentido.nl/juan-modaal-en-de-dollar-een-argentijnse-romance/?lang=en).

Verder heeft Christina besloten dat er meer feestdagen zijn dit jaar, welgeteld 21. Afgelopen donderdag was zo'n vrije dag. Ik vertelde Graciela dat ik donderdag geen school had ivm een feestdag. Ze keek me verbaast aan. Wat voor feestdag is het dan? Vraagt ze. Ik heb geen idee, maar volgens mij heb ik ergens gelezen dat het iets met het jaar 1813 te maken heeft wanneer Argentinië voor het eerst republiek Argentinië heet.... Nog steeds kijkt ze me vragend aan, en ik zeg dat ik het ook niet weet, maar dat ik vrij heb. Ze haalt haar schouders op en zegt: tja, dat is Christina...

Buenos Aires wordt gezien als een van de meest westerse steden van Zuid Amerika, maar de verschillen met Nederland zijn groot. Elke dag als ik naar school loop kom ik langs een kiosk die adverteert met 'paga rapido'. In een lange rij staan de mensen op hun beurt te wachten. Ze hebben facturen in hun hand en het blijkt een winkeltje te zijn waar je snel je rekeningen kunt betalen. Met name aan het begin van de maand is het er druk. Mensen hebben net hun cheque gekregen van hun baas en betalen op deze manier hun gas en licht. Lonen worden hier niet uitbetaald via de bank, maar je kan een deposit maken met de cheque die je gekregen hebt.

Alles is hier veel minder georganiseerd dan in Nederland. De winkeltijden zijn per winkel verschillend, het opladen van je telefoon kan alleen al met contant geld op minstens drie manieren, het is elke keer weer een verrassing. Als er een vrije dag is dan is het maar afwachten of er een bus is die je naar huis kan brengen, want de vrije dag is ook voor de buschauffeurs. Logisch toch?