Hier heb ik geen woorden voor
Blijf op de hoogte en volg Ineke
17 Maart 2013 | Argentinië, Puerto Iguazú
De ochtend erop belt Claudio om te bevestigen dat we gaan schilderen vandaag. Maar hij zegt ook direct dat ik best wat later kan komen. Dat komt mij eerlijk gezegd wel goed uit, want het was natuurlijk veel te gezellig met Sandra en ik heb een beste kater, ik vraag op het station welke trein ik moet hebben en stap in....helaas blijkt het niet de goede trein de zijn waardoor ik vervolgens nog 45 minuten moet lopen. (de weg vragen is een ander ding hier, vaak zeggen ze.... Uhm, si, twee blokken rechtdoor en dan op de hoek naar links, waarop de volgende persoon op die hoek hetzelfde zegt en je zo een half uur verder bent). Gelukkig zijn de mensen blij me te zien als ik twee uur te laat aankom. Profesora! Roepen ze als ik arriveer. Ik moet direct aan de slag, het wordt geen muurschildering, want daar hebben we geen permissie voor, maar er zijn andere objecten gevonden. Betonnen banken en een betonnen object. Claudio geeft me potlood en papier en zegt: dit is je kans om iets achter te laten in Buenos Aires. Ik voel me ietwat overvallen ( en enigszins instabiel), maar haal twee keer diep adem, concentreer me en begin te tekenen. Het eerste idee valt meteen in de smaak, de wijk meester is in zijn nopjes en we gaan snel aan de slag. De rest van de dagen lopen als vanzelf, behalve het op tijd komen dan. M'n Nederlandse vrienden hebben me al de bijnaam ArgentIneke gegeven, omdat ik me zo netjes aanpas aan het Argentijnse tijdsbegrip. Iedereen wkt hard en ik krijg veel complimenten over mijn ontwerp. Zaterdag is de opening voor het publiek, er zijn veel mensen en de reacties zijn erg positief. De wijk meester heeft nog wel meer plekken in gedachten waar geschilderd kan worden en vraagt of ik na m'n reis niet nog tijd heb. Ik ben blij dat ik m'n werk positief kan afsluiten, ik kan met een goed gevoel op reis.
Ik heb besloten naar het noorden van Argentinië te gaan. Eerst naar las Cataratas de Iguazu, de watervallen en een van de zeven wereldwonderen. Mijn inmiddels goede vriend Varaha vergezeld me op m'n reis, hij heeft me de afgelopen weken veel van de stad laten zien, heeft op verschillende plekken in Argentinie gewoond en kent veel plaatsen, behalve het noorden. We besluiten met de bus te gaan, ik heb me laten vertellen dat de bus net zo duur is als het vliegtuig, maar als Varaha verteld dat we artiesten zijn krijgen we vrij gemakkelijk fikse kortingen, alles moet betaald worden in contant geld. Een leuke meevaller, want voor toeristen hanteren ze overal een dubbel prijs, soms bijna het driedubbele. We vertrekken vanaf station Retiro in de middag en na 18 uur reizen komen we 's ochtends aan in Iguazu. Na een toeristisch praatje van een onsympathieke verkoper bij het toeristisch informatie punt, besluiten we niet naar het door hem aanbevolen hotel te gaan, maar gaan we mee met Eduardo, die ons naar Hotel Jajibos (roos in het Boliviaans) brengt. Voor slechts 200 peso's (15 euro) per nacht hebben we een kamer met douche, tv en airco. Inclusief ontbijt en de mogelijkheid tot koken.
Na een frisse douche gaan we tegen advies van dezelfde onsympathieke verkoper toch eerst naar de kant van Brazilië. Volgens de wijze raad van vrienden is dat de eerste kant die bezichtigd moet worden. We laten ons nar het hoogste punt brengen om een overzicht van de watervallen te zien. De eerste indruk is enorm... Wat een oppervlakte! We dalen wat verder af en hoe dichter we bij de grootste waterval komen hoe meer ons bloed begint te stromen. Wat een energie, wat een geluid, wat een enorme hoeveelheid water! We zijn beiden overweldigd door het natuurschoon en zijn onze moeheid van de reis geheel vergeten. We staan bijna in de waterval en bijna doorweekt lopen we we verder, we zijn sprakeloos, maar het meest spectaculaire staat ons nog te wachten... Een loopbrug langs de rest van de waterval... Tot midden ervoor! Mensen in lange regenjassen lopen ons voorbij, we bedenken ons niet, pakken onze tassen in plasticzakken en gaan ervoor! Een frisse douche onder de waterval. Halverwege zien we een dubbele regenboog en als we over het randje kijken weten we niet wat we zien... Een ronde regenboog! We zijn tot op ons ondergoed doorweekt, mijn lenzen drijven bijna uit m'n ogen, ik weet niet waar ik kijken moet en voel een inmense energie in me. Hier zijn geen woorden voor... Wat een ervaring, waanzinnig. Een Amerikaanse man die voorbij komt roept dolblij naar ons dat hij nog nooit zoiets moois in z'n leven gezien heeft. Wanneer we weer bij het begin van het looppad komen staart een japans meisje ons met grote ogen aan. Zijn jullie helemaal doorweekt van de waterval? Si, roepen we! Ze bedenkt zich niet en gaat met een looppasje en grote glimlach op haar gezicht richting waterval. Wat fijn om dit intense gevoel te kunnen delen!
De busreis terug naar het hotel zijn we stil. Het was een lange intensieve dag, een om nooit te vergeten. Morgen gaan we de Argentijnse kant bewonderen. En met een bootje naar de waterval, maar nu eerst...slapen!
-
17 Maart 2013 - 18:52
Pieta:
.............
sprakeloos -
05 April 2013 - 13:27
Marja Kolling:
Ola Ineke,
Heb zonet je verslagen gelezen en even meegereisd. Wat bijzonder. Wat kan je in korte tijd veel mooie en indrukwekkende ervaringen opdoen. Ook die laatste bij de watervallen! En nu ben je alweer aan de laatste dagen bezig. Heimwee, een vervolg?
Goede terugreis toegewenst als, hopelijk, een 'verrijkte' Ineke.
Groet van Marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley