We zitten vast in Bolivia

We lopen wat doelloos rond in het provinciehoofdstadje. Via de eigenaar van het koffiezaakje hebben we een kaart van de stad weten te bemachtigen, zodat we ons wat kunnen orienteren. Ik ben moe en hoewel ik teleurgesteld ben dat we het festival niet gehaald hebben weet ik dat we een juiste beslissing hebben genomen. Later wordt dit gelukkig bevestigd door Jaime die me vertelt dat het festival op dag twee is stopgezet door de politie.

Tarija ligt op zo'n 2000 meter hoogte en is omringd door bergen. Langs de stad stroomt een rivier. Het valt me op dat het hier een stuk schoner is dan in Argentinie, de mensen zijn vriendelijk en de winkels, restaurants en hotels zien er verzorgd uit. Ik had verwacht een veel armer land binnen te komen en ben verbaasd over de luxe en verzorgdheid die ik zie. Het straatbeeld kleurt zich enerzijds door traditionele oudere vrouwen met plooirokjes, bolhoedjes en doeken in bonte kleuren die langs de weg fruit verkopen en anderzijds hippe jongeren in moderne kleding, die gezien hun uiterlijk meer geld te besteden hebben. Er is duidelijk verschil in rijkdom te zien tussen afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners en de latijns amerikanen die er later zijn komen wonen.

We verlangen terug naar Cachi, waar we naast het huisje van gastvrouw Sarah, een cabaña huurden voor 80 pesos per nacht inclusief twee honden die ons de weg wezen als we achter huisje de berg op wandelden. 's nachts hoorde je daar alleen de immense stilte en zagen we duizenden sterren, een prachtige maan envrecht boven ons de melkweg.

Na een aantal dagen slapen voelen we ons maandag weer fit genoeg om verder te gaan. We informeren bij het toeristisch informatie punt (hij is open!) wat de mogelijkheden zijn. Een jonge vrouw legt ons uit dat er in de directe omgeving verschillende bodegas zijn die we kunnen bezoeken. In de folder die ze ons geeft zien we ook een prachtig natuurgebied met meren en flamingos. Daar willen we wel naar toe! Hoe komen we daar? De bodegas? vraagt ze? Nee het Ecologisch natuurgebied. Ahhh... dat is prive terrein, daar heb je toestemming voor nodig. Na wat doorvragen blijkt dat je er alleen met een excursie heen kan en er niet kan blijven slapen. Het is wat ingewikkeld, dus vragen we hoe we bij Valle de Conception kunnen komen, een van de bekendste bodegas van deze streek. Ze belt naar het hotel uit de brochure. 'Het is niet mogelijk om daar vandaag heen te reizen' zegt ze. We kijken haar vragend aan. 'De wegen naar het zuiden zijn geblokkeerd.' He wat vervelend, ' en naar het noorden?' Vragen we. 'Die zijn ook geblokkeerd', zegt ze. Ahh...We kunnen dus Tarija niet uit? 'Nee, je kan er niet uit of in.'

Gelukkig zijn we samen en schijnt hier de zon. We hebben geen idee hoe lang de blokkades duren, maar het duidelijk dat we hier voorlopig nog niet weg zijn. De vorige blokkade duurde zo'n 8 dagen. We boeken een hotelletje vlakbij de terminal en bekijken de map van Tarija nog een keer. De hoogtepunten hebben we gisteren bekeken. De mirador van Jesus, waar we niet op konden omdat deze wegens onderhoud gesloten was, de kerkjes die op zondag gesloten zijn (evenals het toeristisch informatiepunt) en de rivier. Om de tijd wat te doden gaan we winkeltjes bekijken. In Cordoba ben ik (op een van die onhandige dagen van de maand) op m'n Ipad gaan staan, daar kon die niet tegen, dus ben ik sindsdien computerloos. Opgetogen beginnen we aan onze nieuwe missie en na twee dagen kennen we alle computerwinkeltjes in Tarija (we hebben ze niet geteld, maar we gokken op zo'n 27). Na twee dagen heb ik gevonden wat ik zocht en kan ik eindelijk weer heerlijk m'n blogs schrijven en muziek luisteren.

Donderdagochtend word ik heerlijk uitgerust wakker en besluit direct even naar de terminal te lopen. Op internet heb ik gelezen dat er een tijdelijke opheffing van blokkades is. Het is er leeg, er staan geen bussen. Ik ontdek een organisatie die rijdt met twee bussen aan beide zijdes van de blokkades. Het tussenstuk moet je met je bagage lopen. hm... geen aantrekkelijk idee vind ik. Vandaag rijden er, in tegenstelling tot gisteren, wel taxis. We besluiten ons niet te haasten en gaan eerst bij ons favoriete lunchrestaurantje eten. Voor 15 bolivianos (1 boliviano is 11 eurocent) per persoon krijg je een complete maaltijd. Vandaag is het maissoep, salade met keuze uit diverse groenten en tortilla van spinazie met gekookte zoete aardappeltjes in de schil. Alles geheel vegetarisch.
In de middag nemen we een express service (soort taxi). Vlak buiten Tarija staat de eerste blokkade, er staan bussen en er lopen veel mensen rond. Na betaling van enkele bolivianos mogen we de blokkade passeren. Op het vervolg van de route komen we nog een aantal blokkades tegen, maar we komen zonder problemen bij de grens. Nu enkel nog de oversteek. We zijn blij als we op het midden van de brug de kleuren van de Argentijnse vlag zien. Chau Bolivia! Hola Argentina!

Een dag later stappen we met 5 mensen, twee koffers, twee rugzakken, slaapmatjes, een kinderwagen en een tien dagen oude baby in een Fiat uno richting San Salvador de Jujuy, om van daaraf een rechtstreekse bus naar Buenos Aires te nemen. We stoppen onderweg om te tanken en stappen, naar Argentijns gebruik, allemaal uit en gaan naast de auto staan. Varaha legt uit dat dat veiliger is in verband met explosiegevaar.Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en begin te lachen, waarop hij ook in de lach schiet. We komen veilig aan in Jujuy en hebben nog net even tijd om wat broodjes voor onderweg te kopen. De verkoopster heeft geen wisselgeld (het bekende kleingeldprobleem) en betaalt de 50 centamos uit in 5 snoepjes. Hehe....We zijn weer in Argentinie....