Call of Duty en de geur van verbrand rubber

Aan de groene blaadjes en de rose bloesems die alweer aan de bomen van 9 de Julio verschijnen zie ik dat de tijd verstrijkt. Ik neem me al dagen voor om eens rustig te gaan zitten om te schrijven, maar de rust en tijd ontbreekt me gewoon. Geen wonder want als ik terugkijk op de afgelopen weken zou ik geloven dat er alweer een half jaar voorbij is. Waren mijn dagen eerder gevuld met van hot naar her reizen om mijn papieren in orde te krijgen (Werken in een ander land heeft best wat voeten in aarde!) zijn mijn dagen nu gevuld met telefoongesprekken met mensen aan de andere kant van de wereld.

Elke dag om 6 uur sta ik naast mijn bed om me vervolgens om 7 uur met mijn vingerafdruk op m'n werk in te kunnen loggen. In mijn tas heb ik de door Varaha gemaakte middaglunch, groentetaart en salade. Na 4 dagen training van Jonas, een Zweed, die na 7 jaren een chatrelatie, de stoute schoenen aangetrokken heeft en alweer twee jaar met zijn Argentijnse vriendin samen is, en de Argentijn Brian (Williams! ik zou sferen dat ie Amerikaan was), type bandplooibroek met polo, ala Alan van de serie Two and a half man, ben ik samen met Carlijn, mijn 19 jarige collega uit Nederland, klaargestoomd voor het project Activison, een grote game producent. De eerste paar keer stokt mijn stem als ik de telefoon opneem en raak ik hopeloos verdwaald in alle websites en formulieren die ik bij langs moet. Naast alle terminologien van de spelletjes die ik me eigen moet maken kan ik van sommige accenten echt geen chocola maken. Ik moet veel schakelen aangezien ik zowel Engelsen, Schotten Ieren, Nederlanders, Belgen en Zweden te woord sta. De Engelstaligen zijn soms lastig te verstaan, maar veel moeilijker nog zijn de Vlamingen, vooral omdat die ook nog eens alle Engelse termen heel letterlijk vertalen. De Zweden spreken daarentegen allemaal goed Engels gelukkig.

Hoewel het een technische helpdesk is voor voornamelijk de spellen Call of Duty en Skylanders komt het naast wat technische kennis toch voor een overgroot deel aan op de zogenaamde 'soft skills'. Voor sommige mensen ben ik een luisterend oor, zo wordt ik regelmatig gebeld door Harry die me eindeloos aan de telefoon houdt en me vervolgens vriendelijk bedankt voor mijn luisterend oor. Hij belt soms wel drie keer per dag (en s' nachts belt ie met mijn collega's) om me te vertellen dat het toch echt niet normaal is dat als je iemand drie keer door z'n hoofd schiet die nog niet dood is, ik beaam dat ik dat ook vreemd vind, ik zou allang dood geweest zijn. Voor anderen ben ik de plek om af te reageren, het spelen van spelletjes is voor sommigen een serieuze business waar veel geld in omgaat. Ik had me dat nooit gerealiseerd, maar de gemoederen kunnen soms erg hoog oplopen tot bedreigingen aan toe. Dat laatste hoeven we overigens niet te accepteren, dan kunnen we het gesprek beeindigen, tot nu toe is het me nog maar 1 keer overkomen dat iemand niet tot bedaren te brengen was.

Daarnaast zijn er heel erg eigenwijze mensen, die de helpdesk bellen, maar eigenlijk niet geholpen willen worden, want niks wat je aandraagt willen ze proberen. En last but not least zijn er nog mensen die blij zijn dat je ze helpt. "Je bent geniaal", riep een blije man door de telefoon, toen ik hem had geholpen met het veranderen van de per ongeluk ingestelde Franse taal naar het Engels. De eerste week ben ik gesloopt als ik om 4 uur de deur achter me dicht trek. Maar de tweede week maak ik me wat minder druk over de uitkomst en zie ik in de meeste gesprekken wel een uitdaging, waardoor ik aan het einde van de dag toch en voldaan gevoel heb, ook al heb ik niet iedereen naar tevredenheid kunnen helpen. En ik heb zelfs nog een beetje energie over om met mijn macramé kunstwerkjes bezig te zijn.

Het is een gek gevoel om de hele dag met mensen en Nederland en Engeland aan de telefoon te zitten. Een enkeling vraagt er naar, maar de meesten hebben geen idee dat ik en al mijn Europese collega's aan de andere kant van de wereld aan het werk zijn. Het bedrijf is dag en nacht open, soms zit ik tussen de druk pratende Fransen, spaanjaarden en soms tussen de Duitsers en Nederlanders. De Aziaten tref ik amper, aangezien die alleen 's nachts werken. Het is elke keer schakelen tussen ten minste drie talen, waardoor ik me weleens vergis tegen wie ik welke taal moet spreken en een vragend gezicht voor me zie.. o perdon... praatte ik Nederlands tegen je?

Varaha is een weekje naar Peru om op een festival te draaien en om ook even wat van het eerste lenteweer te genieten besluit ik op de uitnodiging van Nancy, een DJ en vriendin van ons in te gaan. Om twaalf uur sta ik voor haar deur zaterdagmiddag en om 14 uur vertrekt de bus vanaf Plaza Irlanda. Zoals 'gewoonlijk' is de bus 1,5 uur later, we zijn blij als we eenmaal onderweg zijn naar Ramallo, zo'n 200 kilometer verderop. Voorbereid op en reis van ca. 4 uur nemen we plaats in de bus. Ongeveer een uur later, net buiten de bebouwde kom hoor ik een vreemd geluid en even later ruik ik de geur van verbrand rubber. Er is een band stuk. Pff dat gaat zeker een half uur duren. Dat was erg optimistisch gedacht, want helaas is er in de bus geen krik aanwezig, waardoor het ruim 1,5 uur duurt voor we weer onderweg zijn met nieuwe band. Als ik een aantal uren later in het halfdonker het bordje Ramallo zie weet ik dat we er bijna zijn. De buschauffeur slaat af en na zeker nog een half uur keert hij de bus omen rijdt terug tot bijna het punt waar ik, inmiddels een uur geleden, het bordje zag. Als we eindelijk om 12 uur uistappen wacht ons nog een verrassing. Het is vanaf de weg nog zo'n 3 kilometer lopen naar de ingang. We hopen dat de terugweg ons beter zal verlopen... Na het opzetten van de tent in het donker is het eerste wat we doen een flink glas fernet met coca-cola drinken, om de lange reis weg te spoelen.

Het weer is fantastisch, de sfeer is goed en de volgende dag voel ik de zon op mijn huid branden. Wat heerlijk om even uit de stad te zijn! En wat fijn dat ik de maandag ook nog vrij ben vanwege een feestdag. De terugweg verloopt een stuk voorspoediger, vanaf het festival terrein stappen we in een terreinwagen die ons met onze bagage naar de weg brengt. De bus staat klaar en we vertrekken zelfs iets vroeger dan gepland. Wat betekent dat ik zo rond middernacht thuis ben. Nancy kijkt me aan als we in de bus zitten en zegt: wat fijn dat de terugreis zo goed verloopt. Nog geen half uur later hoor ik een sissend geluid en ruik ik de geur van verbrand rubber... het is nog ernstiger dan de vorige keer. Dit maal zijn de twee achterste banden volledig aan gort. De nacht is inmiddels gevallen, we staan in de middle of no where langs de weg en het duurt ca. 3 uur voordat er op deze zondag/maandag annex feestdag eindelijk een auto met hulp is gearriveerd. In de bus is het stil, iedereen heeft zich overgegeven aan de slaap. Tot overmaat van ramp zet de bus ons ook nog af in Liniers in plaats van het punt van vertrek, waardoor we nog een heel eind met de taxi naar huis moeten. Om 4.30 uur in de ochtend ben ik thuis. Ik ben blij dat ik de maandag vrij ben...