Death Road naar Coroico

Het is 12:30. Met een grote koffer, sporttas en rugzakje neem ik op straat de taxi naar de terminal Minasa. Ik heb drie nachten doorgewerkt om een productie van handgeschilderde t- shirts tot stand te brengen. Ik ben klaar voor de verkoop! Nu op naar Coroico! Voor 20 Bolivianos koop ik een ticket en ga naast een vrouw met traditionele plooirok (van 7 meter stof!) en bolhoedje op het bankje zitten wachten tot het busje vol is en we kunnen vertrekken. “Ah, gaan we samen naar Coroico?!” zegt ze. Al gauw raken we in gesprek over relaties en komen tot de conclusie dat een relatie fijn kan zijn, maar dat alleen zijn ook zo zijn voordelen heeft. Zelf is ze getrouwd en heeft vier kinderen. Ze zegt: “je moeder zal je wel erg missen”, wat ik positief bevestig (mam er wordt met je meegeleefd). Ik buig me naar haar toe om en oorwurm van haar bolhoedje te verwijderen. “Perdon” zeg ik, voordat ik actie onderneem en ze kijkt me verbaast aan. Lacht en zegt: “ Ik dacht dat je me een zoen wilde geven” waarop we beiden in de lach schieten.

De bus rijdt over de slingerende bergweg naar Coroico, in zo’n 3 uur arriveren we. De vrouw met bolhoed reist net als ik verder naar Cruz de Loma, zo’n 15 minuten verderop. Het klimaat in Coroico is aangenaam en ik kan wat laagjes kleding uitrekken. Voordat ik wegging heb ik nog wat gedroogd fruit en noten gekocht om de eerste dag door te komen. Bij een vrouwtje op de centrale markt in La Paz koop ik een zakje cocablaadjes. “ Hier in La Paz hebben we het meest ideale klimaat” zegt ze. Vier seizoenen in één dag! ’s Ochtends schijnt de zon, s’ middags regent het, tegen de avond klaart het op met af en toe een hagelbui en ’s nachts lijkt het wel winter, zo koud is het. In la Paz heb ik onlangs nog een wollen mutsje gekocht voor ’s nachts, want ons slaapvertrek grenst direct aan de open gang. Ik vindt het wel even heerlijk ontspannen om met m’n blote voeten door het gras te lopen de komende dagen! Het enige nadeel dat de warmte met zich meebrengt zijn de muggen.

Wanneer ik beneden het weggetje afloop naar het festival terrein wordt ik begroet door vijf meisjes die nieuwsgierig zijn naar mijn “parche” met sierraden van macramé. Eén meisje draagt een hoed in haar handen, vol met vers geplukte mandarijnen, die ik prompt cadeau krijg. Ik sta als gast op de lijst, dus kan zo het terrein oplopen om m’n tentje op te zetten en Platon en Anita (vrienden van m’n eerste reis in Argentinië) te ontmoeten. Platon is dj en Anita verzorgt de deco van de chill out.

Al gauw ontmoet ik andere kunstenaars die ook hun waar verkopen en afwisselend op het festivalterrein en op het plein in het dorp probeer ik m’n waar aan de man te brengen. Helaas verkoop ik geen t-shirts (voor niks drie nachten wakker gebleven? haha), maar ben niet ontevreden over het resultaat. Elke keer leer ik meer over het verkopen op straat, krijg ik tips van anderen en leg ik contacten om in juni naar een psy trance festival in Cusco te gaan.

Na een paar dagen festival besluit ik verder te reizen naar “Uchumachi Govardan” een eco yoga park in San Pedro de Loma, aan de andere kant van Coroico. Het duurt even voordat het busje vol is en we vertrekken. Het begint inmiddels schemerig te worden en ik vraag de chauffeur me af te zetten het pad naar de boerderij van de Hare Krishna’s. Ik wordt in het donker langs de kant van de weg afgezet. De chauffeur wijst naar de overkant van het pad en zegt dat ik daar omhoog moet. Met mijn koffer, tas, rugzak en parche hijs ik me omhoog. Ik vraag me af of het de goede weg is…. En hoor een gekuch. “Señor” roep ik. Is dit de weg naar de finca van de Hare Krishna’s? De man blijkt niet erg behulpzaam en zegt dat ik van z’n terrein af moet, want het is privé terrein. Ik leg uit dat de buschauffeur me hierheen verwezen heeft en dat ik niks kwaads in de zin heb, maar enkel de weg wil weten naar de finca. Maar zoals wel meer Bolivianen is hij niet erg genegen me verder te helpen. (In la Paz doen mensen vaak alsf je lucht bent als je de weg vraagt en draaien gewoon hun hoofd weg) Dus besluit ik maar weer naar beneden te lopen. Weer op de weg aanbeland sla ik links af richting San Pedro de Loma. Het is inmiddels echt donker en er is geen verlichting dus onmogelijk om te zien waar ik heen moet. Ik loop een paar meter en bedenk me dat ik in ieder geval m’n tent en slaapzak bij me heb… even in dubio hoe nu verder hoor ik een auto aankomen. Mijn telefoon heeft nog net voldoende energie om een lictsein te geven. De auto stopt. Dit keer tref ik een meer behulpzame man die me uitlegt dat ik een stukje terug moet lopen en daar omhoog moet. Om 20:30 kom ik aan en wordt hartelijk begroet door het jonge gezin dat hier woont.

De volgend ochtend vroeg geniet ik van een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Real. Er groeien hier prachtige bloemen en bijzondere fruitsoorten. Zo is er de “tomaat van de boom”, een vrucht die op een tomaat lijkt, maar een totaal andere smaak heeft en “lulo”, een typische Boliviaanse vrucht. Er wonen ook twee papagaaien op het terrein, helaas zijn het opvang papegaaien die lange tijd opgesloten hebben gezeten in het veel te koude La Paz. De vleugels zijn gekort, zodat ze niet ver kunnen vliegen, maar ze lijken het hier in ieder geval naar hun zin te hebben. Het vrouwtje is wat afwachtend, maar het mannetje neemt allerlei poses aan voor de camera.

Radha Kanta is blij met mijn komst en ik wordt meteen gevraagd een aantal ontwerpen te maken voor mozaïeken, zodat die uitgevoerd kunnen worden door vrijwilligers. Met huiswerk vertrek ik de volgende dag naar La Paz om daar verder te werken een de wandschildering, een groot project, waar ik voorlopig even mijn handen aan vol heb.

Omdat de nieuwe weg naar Coroico afgesloten blijkt door stenen op de weg, nemen we de beroemde “Death Road”. Een smalle eenbaansweg die door de bergen slingert en gevaarlijke afgronden heeft. Bij elke bocht claxonneert de chauffeur om tegenliggers te waarschuwen en regelmatig stroomt er water over de weg, rijden we door wolken en onder watervallen door. De naam die de weg draagt is niet overdreven, want onderweg is een ongeluk gebeurt. Ik krijg niet alle details mee (en vraag er ook niet naar), maar ik begrijp dat er iemand naar beneden gestort is.

Veilig in La Paz aangekomen ga ik meteen de straat op om m’n waren te verkopen, want de verkoop in Coroico was net genoeg om m’n reis te betalen. Met de ervaringen die ik heb opgedaan gaat het me goed af. Nu kan ik me weer even rustig richten op het schilderen.