Op pelgrimsreis naar Urubamba

Een warme deken valt over ons heen als we in Lima uit het vliegtuig stappen. Een vlucht van slechts 45 minuten, maar een wereld van verschil tussen het in de bergen gelegen Cusco en de kustplaats Lima.

Na ruim een maand in Peru, ben ik aardig geland hier. 26 december 2018 werden we op het vliegveld van Lima opgewacht door Sonia en Urpi. We verblijven in het huis waar Urpi, de dochter van Emilio, met haar moeder woont. In dezelfde straat wonen de ouders van Emilio. Ik maak kennis met de echte volkswijk Rimac, een wijk waar veel op straat geleefd wordt, een wijk waar de buurman op zaterdag avond luidkeels karaoke zingt, een wijk van drugsdealers en een wijk waar je als argeloze toerist maar beter niet verzeild raakt. Emilio heeft en groot deel van zijn jeugd hier doorgebracht en we worden op straat dan ook door iedereen begroet. Yachay met zijn goudblonde haren trekt veel bekijks en maakt snel vriendjes met de kinderen uit de buurt.

Urpi heeft er lang naar uitgekeken om haar broertje te leren kennen en de klik tussen de twee is ongelofelijk. Urpi! Urpi! is het eerste wat Yachay roept als hij 's morgens wakker wordt. Ook voor mij is het de eerste kennismaking met Urpi, een slank pubermeisje van 15 met lange donkere haren en bijbehorende beugel. Het voelt goed om tijdelijk in hetzelfde huis te wonen. Zo kunnen we optimaal van de tijd genieten om als familie samen te zijn en hebben we de gelegenheid elkaar goed te leren kennen. Dat de ouders van Emilio in dezelfde straat wonen is mooi meegenomen. Zijn moeder komt letterlijk nooit verder dan de stoeprand aan de overkant van haar huis, waar ze 's ochtends en 's middags een groot deel van de tijd zit met de krant of de buren die voorbijkomen voor een praatje. Ze staat in de familie bekend als 'apart geval' en ik begrijp nu waarom. Ik ben blij dat ik er af en toe even heen kan lopen en er ook weer vandaan...
Zijn vader daarentegen komt Yachay ook vaak hier in 'ons huis' begroeten of probeert Yachay te interesseren voor een partijtje voetbal. Tot nu toe lijkt Yachay echter meer geïnteresseerd in het bespelen van de bal met zijn beide handen ipv er tegen aantrappen :D.

Na een aantal weken dezelfde straat op en neer gelopen te hebben, op een aantal uitstapjes na, ben ik het wel zat. Ik steek met kop en schouders boven iedereen uit hier en met mijn blonde haren en overduidelijk Europees voorkomen is het absoluut onmogelijk me anoniem op straat te begeven. Hoewel ik niet bang ben uitgevallen,en iedereen Emilio kent, vertrouw ik het toch niet helemaal er in mijn eentje op uit te gaan hier. De Peruanen zijn helaas niet allemaal goed te vertrouwen, en ook al doen ze zich aardig voor als ik met Emilio over straat loop, ben ik er toch niet helemaal zeker van dat ze dat ook doen als ik alleen over straat loop. Voorlopig besluit ik niet verder te gaan als het winkeltje op de hoek.

Gelukkig staat ons eerste reisje naar Ica, Nazca en Paracas gepland. Best en beetje spannend om met zijn viertjes als gezin op reis te gaan. Met Urpi maak ik een rondvlucht boven Nazca, we zijn de enigen in het zespersoons vliegtuigje die er niet misselijk uitkomen. Het parcours is nogal bochtig om zo alle passagiers volop te laten genieten van de enorme figuren die op de rotsen getekend zijn. Erg indrukwekkend om deze eeuwenoude tekeningen met eigen ogen te aanschouwen! Ica is geen bijzonder plaatsje. We reizen door naar Paracas, het paradijs van de stranden. Het plaatsje zelf valt nogal tegen, maar het reservaat is prachtig. We bezoeken de Ballestas eilanden, waar vele vogelsoorten, een soort pinguins en veel zeehonden wonen en we maken en rit langs verschillende stranden. Het woestijnlandschap gecombineerd met uitzicht op de zee, maakt veel indruk op me en een heerlijke duik in zee vanaf een prachtig zandstrand maakt onze reis compleet. Yachay geniet met volle teugen van zand en zee en wij van hem.

Na een paar dagen rust in Lima, pakken we onze koffers dit keer met warme truien en lange broeken. We hebben besloten om Cusco te bezoeken. Dit is voor mij een hele belangrijke reis.

We hebben via airbnb een compleet huisje gehuurd voor een hele week. Het ligt wat hoger boven de stad en heeft een prachtig uitzicht. Ik voel me direct weer thuis hier op deze magische plek. Zelfs Emilio voelt een sterke energie als hij de oude Inkapaden bewandeld. Ik heb het gevoel dat ik met deze reis iets afsluit wat tot nu toe nog een open einde had. Toen ik Emilio leerde kennen was ik er eigenlijk niet op voorbereid om terug te keren naar Europa. Inmiddels hebben we zoveel wortel geschoten in Berlijn, dat terugkeren naar Peru voor ons geen optie is, maar toch voel ik me vaak tussen verschillende werelden verdeeld. De terugkeer naar Cusco brengt herinneringen boven, toen alleen op reis en nu met gezin, maakt dat ik met andere ogen kijk. Het geeft rust dezelfde wegen te bewandelen en een aantal oude bekenden op te zoeken.

Deze reis is ook een soort pelgrimsreis voor Emilio en mij. We bezoeken in Urubamba, in de heilige vallei van Cusco, een muziekinstrumenten bouwer. Alfredo Najarra is de enige persoon in Peru die exacte kopieën maakt van Keramiekinstrumenten uit de pre-Spaanse tijd. Hij heeft hiervoor veel onderzoek gedaan en is de enige die toegang heeft tot museumstukken, om deze te kopiëren. Het is een eer om zijn atelier te mogen bezoeken om onze instrumenten op te halen.

Gedurende de vlucht van Cusco naar Lima denken we maar aan een ding: de instrumenten. Eenmaal 'thuis' aangekomen maken we met spanning de koffers open.... pfoe, de instrumenten zijn heel overgekomen. Alleen Ekeko, de god van de welvaart, is onthoofd. Een voorteken? Wanneer Emilio geld gaat wisselen, wordt hij op de terugweg een mototaxi ingeduwd en beroofd. Gelukkig blijft hij zelf ongedeerd, alles heeft zijn prijs zullen we maar zeggen, waarschijnlijk hebben die mensen het geld harder nodig dan wij.

Saludos uit Peru