El oso panda y una fiesta en el campo

En ineens was het tien dagen later...de afgelopen week vloog voorbij. Ik heb enorm veel onzinnige verhalen geschreven over het stenen tijdperk (epoca de piedre) over les avontures de Antonio (naar aanleiding van prachtige bord tekeningen van mijn lerares Sabrina) en over de oso panda die geen behoefte meer heeft aan seks en daardoor dreigt uit te sterven. Gelukkig werden we niet gecontroleerd op juistheid van de geschiedenis en konden we onze fantasie de vrije loop laten. Ik nam dat laatste blijkbaar nogal letterlijk, want naast het oefenen van de verleden tijden, waarvoor de opdrachten bedoeld waren, heb ik zelfs nieuwe vervoegingen van woorden ontwikkeld. Voor een stenen bed (cama de rocas) bedacht ik het woord cama rocada, wat zoiets als 'versteend bed' betekend. Mijn leraar Juan vond het wel goed gevonden ;).

Naast school en huiswerk hou ik weinig tijd over om de stad te bekijken, de lessen duren van 14 tot 18 elke werkdag en leggen een groot beslag op mijn tijd. Maar al met al heb ik al een hele hoop gezien, geleerd en gedaan, en mijn spaans gaat met sprongen vooruit. En hoewel het soms heel aanlokkelijk is om op stap te gaan met de jongeren van de school blijf ik me focussen op mijn doel om de Argentijnse cultuur te leren kennen. Ik meng me dan ook zoveel mogelijk tussen de Argentijnen. Afgelopen weekend ben ik naar een psy feestje geweest net buiten de stad. Aangezien ik nog nooit met de trein was geweest en het op veel plaatsen als toeriste alleen niet vertrouwd is komt Varaha Dasa (psy dj) me ophalen, zodat we samen kunnen reizen.

We spreken af bij de "Milka" shop op Avenida Cabilda y Fedrico Lacroze. Varaha komt lachend naar me toe, verontschuldigd zich dat ie wat te laat is en begroet me met de hier gebruikelijke kus op de wang. We lopen naar een bushalte en Varaha vraagt welke bus we het beste kunnen nemen. We betalen met de sube, een soort OV chipkaart die je kunt opladen bij kiosken en waarmee je zelfs met een negatief saldo kunt reizen! (Een andere mogelijkheid is met kleingeld betalen, maar dat is en duurder en heel lastig aan te komen. Er is een chronisch tekort aan kleingeld hier en dus spaart iedereen het hier, bijvoorbeeld voor de bus.) elke busreis kost tot nu toe 1,62 pesos (15 eurocent) ongeacht hoe lang de reis duurt. Na ongeveer een uur staan, arriveren we bij een treinstation. We passeren een aantal niet werkende kaartjesautomaten en lopen door het openstaande hek naast de toegangspoortjes. De trein is vol en ook hier moeten we staan, ondertussen komen er allerlei verkopers langs met snoepjes, koekjes, chocolaatjes en ijsjes. Permiso, permiso roept de een met nog vreemdere stem dan de andere. We rijden gestaag van station naar station. Ik heb geen idee waar we zijn, want er wordt in het openbaar vervoer hier niks aangegeven of omgeroepen. Je blijft dus voortdurend mensen vragen waar je bent en waar je er uit moet. Na ongeveer een uur stappen we uit en zoeken we de juiste bus naar Marcos Paz. De mensen staan hier keurig in de rij voor de bus en gaan een voor een naar binnen. Ditmaal hebben we een zitplekje. We zijn nu duidelijk ver verwijderd van het centrum, want de bebouwing wordt gaandeweg steeds minder. We passeren een tankstation en op het grasveldje staan zelfs wat paarden te grazen. In the midle of nowhere stappen we uit en kopen bij een winkeltje een fles wijn. Halverwege een onverharde weg is de plaats van het feestje.

Het is ongeveer 19 uur en in de tuin staan de tentjes van de eerste gasten. We maken wat broodjes en drinken fernet con coca cola. Het favoriete drankje van de portenos (stadjers). Het gehele feestje doet me denken aan de eerste buiten feestjes, lang geleden. We beginnen met een yoga klas, er treed een band op, er wordt samen percussie gespeeld en er zijn mensen die met brandende fakkels jongleren. In de nacht wordt er psy gedraaid. De psy scène is hier heel klein, bijna niemand kent hier psy trance of goa, maar de sfeer is echt super en ik voel me helemaal op m'n plek. Uiteindelijk blijven we tot maandagochtend, de treinen rijden niet laat op zondag en er zit niks anders op dan om maandagochtend vroeg te vertrekken om mijn lessen 's middags te halen. Met frisse tegenzin staan we om 6.30 uur op. We zijn vroeg dus we kunnen rustig aan doen. In de trein is het wederom druk en Varaha legt me uit dat het nu vrij rustig is in de trein omdat het vakantie is. Ik ben een stuk stiller dan op de heenweg, het was een heel bijzonder weekend, maar ook vermoeiend, omdat niemand Engels spreekt. Varaha brengt me helemaal naar de wijk waar ik woon, hoewel hij zelf nog verder weg woont dan waar we vandaan kwamen, dat is nog eens hoffelijk!

We drinken nog een kop koffie en nemen afsched. Ik kijk uit naar de volgende verrassingen die deze week voor mij in petto heeft :)