Naar de kapper in Cordoba

Terwijl in Nederland de lente langzaam op gang komt beginnen hier de blaadjes aan de bomen geel te worden. De eerste bladeren zijn reeds gevallen, de herfst is begonnen. Na 3 a 4 weken rondreizen ben ik weer terug in Buenos Aires. Het voelt een beetje als thuiskomen, maar dan zonder huis. Na twee dagen in het zoveelste hotel kan ik gelukkig verhuizen naar een kamer in het huis van Alejo, een vriend van Varaha die in de wijk Once woont. Alejo, muzikant en docent, is erg rustig van aard en terwijl hij op zijn gitaar etudes speelt, knutsel ik aan mijn macrame knoopwerkjes.

Anita uit Anisacate heeft me de basis uitgelegd van het knopen in de week dat we (uit nood) bij hen in de tuin kampeerden. In de week van Semana Santa zou Varaha draaien op een festival, maar twee dagen van te voren werd het feest afgelast. Op zich geen nood aan de man, maar omdat de Argentijnen een week vrij hebben trekken ze er masaal op uit, waardoor alle hotels volgeboekt zijn. We besluiten even rust te houden na alle lange reizen in bussen en vertoeven een weekje aan de rivier.

Anita, Platon en hun 10 maanden oude baby Mikko wonen klein en leven van hun macramehandwerken die ze verkopen op marktjes. Omdat de winter voor de deur staat en het toeristisch seizoen in Argentinie na deze week afgelopen is, bereiden ze zich voor op een reis naar Ecuador. De week begint goed. Het klimaat in de provincie Cordoba is doorgaans warm en droog, waardoor je meer buiten dan binnen leeft. We bezoeken de rivier, vergezellen de familie naar marktjes in La Bolsa, een dorpje verderop, bakken pizza en houden een minifeestje in de tuin. Na een week marktjes, 5 nachten in een twee persoonstentje met anderhalf luchtbed, drie dekentjes en de laatste nacht regen en onweer, waardoor we wakker werden met gedrup op ons hoofdkussen werd het hoog tijd om de reis voort te zetten. Via Alta Gracia, waar we eindelijk een kamer met fatsoenlijk bed konden bemachtigen reizen we door naar de hoofdstad Cordoba.

De hoofdstad is opvallend schoon, en, anders dan in Buenos Aires,er leven weinig zwervers op straat. De mensen zijn hier vriendelijk, we ontdekken een heerlijk vegetarisch restaurant en er is veel aandacht voor kunst. Het voelt goed om weer in de stad te zijn. Het is tijd om nieuwe plannen te maken, na een week rust en dus besluit ik om eerst maar eens naar de kapper te gaan. Dit is iets waar ik al een tijdje tegenaan hik, vrouwen in Argentinie dragen bijna allemaal lang haar en ik heb geen idee of ik een kapper kan vinden die mijn haar weer in model brengt. Naast ons hostel heb ik een kapper gespot, ik geloof niet in toeval, dus ga zonder aarzelen naar binnen. De kapster die me knipt begint vol goede moed aan de lastige opdracht. Naar vele aanwijzingen is mijn haar toch nog aan de lange kant en roept ze de hulp in van de eigenaresse. Met glunderende ogen komt ze naar me toe. Wat een leuk kapsel! zegt ze. Gelukkig weet zij er wel raad mee en na een half uurtje zit de boel weer in model. Stap 1 is gezet. Nu de rest van de plannen.

'Salida 7 april', staat er op de stempel in mijn paspoort. Mijn 90 dagen zijn voorbij en normaal gesproken zou ik vandaag op het vliegtuig stappen om terug te keren naar Nederland. Maar in plaats van het vliegtuig zit ik in de bus richting Uruguay. Het is 12 uur 's nachts, ik ben moe, de hele dag ben ik bezig geweest met het maken van mandalas in macrame, voordat ik in slaap val herhaal ik alle stappen die Lelia me geleerd heeft in mijn hoofd om het niet te vergeten. Zondagochtend vroeg komen we aan op de terminal in Parana. Een half uur later zitten we in de bus naar Conception de Uruguay om met een kleine omweg naar Colon te gaan om de rivier naar Uruguay over te steken. De reis verloopt vloeiend tot nu toe, we zijn bijna over de grens zodat ik mijn visum kan verlengen. Het is ca. 12 uur als we op de terminal in Colon te horen krijgen dat de enige bus die ons op zondag naar de overkant kan brengen pas om 8 uur 's avonds vertrekt. We laten ons niet uit het veld slaan en nemen een taxi naar het begin van de brug. Met koffer, rugzak en termoskan heet water vervolgen we onze weg te voet, op de brug staan borden dat het ten allen tijden verboden is stil te staan, we zijn de enige voetgangers. Na zo'n 3 kwartier lopen zijn we aan de overkant en betreden we Uruguay. Wanneer we in de bus stappen realiseer ik me dat ik geen Uruguaans geld heb en probeer te betalen met Argentijnse pesos. Ik heb helaas niet kleiner dan een biljet van 100 pesos, maar dit vindt de buschauffeur te ingewikkeld en hij zegt: nos arreglamos (we regelen het) en we rijden richting centrum waar hij ons netjes zonder dat we betalen afzet.

In Paysandu is niet veel te beleven dus trekken we verder naar Colonia de Sarmiento, een oud koloniaals stadje, om van daaruit met de ferry naar Buenos Aires terug te keren. Nog een maand langer blijf ik. Ik wacht nog even totdat de lente echt begonnen is in Nederland.