Op weg naar een festival in Bolivia

Woensdagmiddag stappen we in de wijk Once, Buenos Aires op de bus naar San Salvador de Jujuy om naar het Ayllu fest op de zoutvlakte van Bolivia te gaan. Jaime, een gezamenlijke vriend van Varaha en mij, draait daar, en het is een uniek moment om elkaar op deze bijzondere plek te ontmoeten. Sandra, die ik in Buenos aires heb leren kennen, reist met ons mee. Ze wilde altijd al eens naar Bolivia en ziet dit als de start van haar vakantie. Voor 250 pesos p.p. kunnen we mee met een transport voor verkopers. Via een medereiziger in het hostel in Cordoba hebben we dit contact gekregen. Bedankt Maximiliano! Na zo'n 24 uur bijna non - stop reizen zijn we in San Pedro. We zouden naar Jujuy, maar het is niet helemaal duidelijk of we Jujuy al eerder voorbij gereden zijn of dat we er nog naar toe gaan, de buschauffeurs zijn niet echt behulpzaam en bovendien verzekert een aantal vrouwen ons dat we via San Pedro ook prima naar Uyuni in Bolivia kunnen. Een beetje versuft stappen we voor de zekerheid maar uit en al snel regelt Sandra een taxi die ons naar de grens kan brengen.

Een eindje verderop wacht ons een verrassing. Op de weg staat een lange file van auto's, vrachtwagens en bussen, de meeste mensen zijn uitgestapt. Onze chauffeur rijdt via parallelweggetjes gestaag door tot we op een blokkade van brandende autobanden stuiten. Het zijn werknemers van een fabriek verderop die salarisverhoging eisen. Varaha en ik voelen ons niet prettig, maar de anderen willen door en na wat gesleep met autobanden en het overhandigen van 5 pesos, passeren we toch de blokkade. Dit is de eerste, wat staat ons nog meer te wachten? Ik voel dat Varaha ook helemaal niet op z'n gemak is en het duurt dan ook niet lang voordat hij een aanvaring krijgt met de chauffeur over geld dat hij aan de mensen wil geven om ons doorgang te verlenen. We besluiten uit te stappen en onze reis anders te vervolgen. Sandra heeft haar zinnen gezet op de rit en gaat alleen verder. We zijn al lang onderweg en zijn moe. Dit is niet onze manier van reizen, normaal gesproken drinken we eerst een kop koffie en informeren we bij diverse organisaties over het vervolg van onze reis. Nadat de spanning wat gezakt is stappen we op de bus om onze oorspronkelijke reis te vervolgen.

Voor de tweede maal staan we op de terminal van Jujuy. Het is er altijd druk. Overal staan eetstalletjes op straat, de lucht is verzadigd van de geur van gebakken en aangebrand vlees en pizza. Het hoofdvoedsel van de Argentijnen. Daartussenin lopen kleine vrouwtjes die felgroene en felroze geleipuddinkjes met creme , empanadas met kip of vlees, sandwiches ham-kaas, of andere etens- en drinkenswaren aan de reizigers verkopen. Naast de talloze boleterias (kaartverkooppunten) van allerlei reisorganisaties zijn er diverse kioskjes en eveneens talloze kraampjes met kleding, souvenirs, bloemen, zonnebrillen en andere zaken die je nodig zou kunnen hebben. Voor ons bekend terrein. We zoeken snel een organisatie die ons naar La Quiaca, de grens met Bolivia kan brengen. Het is dezelfde route die we eerder naar Purmamarca genomen hebben. Een pittoresk dorpje aan de voet van de prachtige 'montañas de siete colores'. We genieten van het uitzicht en de rust die de omgeving uitstraalt. De nacht valt in en om een uur of 11 trekken we in ons hotel voor een eerste goede nachtrust.

Redelijk uitgerust gaan we te voet naar la frontera om de grens met Bolivia over te steken. Ook nu blijkt het geluk niet aan onze zijde te staan. Aan beide zijden staan bussen geparkeerd, de passagiers zitten ernaast op de stoep, te wachten. De grens is sinds gisteravond 9 uur geblokkeerd. We geloven onze oren niet, als we ons aan ons plan gehouden hadden waren we waarschijnlijk om 8 uur in Bolivia geweest. Wat een pech! Pssst, hoor ikineens naast me. Een oud Boliviaans minivrouwtje met plooirokje, bolhoedje en lange zwarte vlechten staat naast me. 'Ik weet een andere geheime doorgang zegt ze'. Ze pakt de tas van Varaha in haar gekleurde doek en zwaait die op haar rug. We lopen uit nieuwsgierigheid een stukje mee. Je kunt inderdaad even verderop zo de rivier oversteken, er lopen veel mensen heen en weer. Even klinkt het verleidelijk, maar al gauw wint het gezond verstand het van de teleurstelling dat de grens dicht is. De vrouw wil verder en vraagt ons wat er voor haar in zit. We geven haar 20 pesos, waarna ze erg beteuterd kijkt, geen dollars? Varaha graaft eens diep in zijn zak en haalt een biljet van 1 dollar tevoorschijn. Ze kijkt hoopvol en even blijft ze afwachtend staan totdat ze zich beseft dat we echt niet van plan zijn haar meer geld te geven. Een man die haastig van de kant van Bolivia komt roept dat ze aan de overkant je koffer jatten. Zo gaat dat dus, je mag voor 100 pesos de rivier oversteken en aan de overkant jatten ze je spullen, waarna er niks anders op zit om maar weer terug te gaan naar de Argentijnse kant. We lopen terug naar het dorpje... lunch?

Met een volle buik reizen we terug naar Jujuy om een bus naar een andere grensovergang bij Aguas Blancas te gaan. Zonder verdere problemen komen we om een uur of 9 's ochtends aan in Tarija, Bolivia. We zijn doodop en staan wat besluiteloos op de terminal. La officina touristica is gesloten (want het is weekend). Wat doen we? Uyuni is nog een eind reizen en eer we bij het festival aankomen is het middernacht. Bijna worden we een taxi ingepraat en wanneer we onze koffers uit de auto halen levert dat wat boze blikken op. Maar dit keer laten we ons niet van de wijs brengen. Koffie?

Uitgeput vallen we in heerlijk zacht bed in slaap. Sorry Jaime, het zit er niet in voor ons deze keer.