Van Call of Duty naar Eco Yoga Park

Lieve familie en vrienden,

Alweer ruim 8 maanden zijn voorbij gegleden, hoog tijd voor een update! Mijn blog is er door mijn drukke schema helemaal bij ingeschoten en door het tijdsverschil (en dus verschil in ritme) is het erg lastig om iedereen met regelmaat te spreken.

Inmiddels woon ik alweer twee weken buiten de stad in het Eco Yoga Park, Buenos Aires. Het is heerlijk om na maanden in de drukte van de megastad in contact te staan met de natuur. Waar eerst mijn dagelijks leven bestond uit opstaan met de snelbus naar mijn werk, de hele dag opgesloten in een smakeloos ingericht kantoor, voor 8 uur per dag vastgeketend aan de headset de eindeloze stroom van telefoontjes van klagende mensen aan de andere kant van de wereld aanhorend, stap ik nu na een frisse douche om 7 uur 's ochtends vanuit mijn kamer het met ochtenddauw beklede veld in om het land om te ploegen. Wat een heerlijkheid! De tijd lijkt hier stil te staan en als ik terugdenk aan de aan de periode dat ik midden in het centrum van Buenos Aires woonde lijkt het alsof ik in een ander leven gestapt ben.

In San Telmo woonden we in het hart van de kunstenaarswijk, vlakbij de beroemde zondagmarkt die je eindeloos kunt afstruinen, opzoek naar antiek, handgemaakte sieraden en andere kunstwerken en souvenirs. 's Avonds na mijn werk sprak ik vaak af met Paul en zijn vriendin, een Peruaanse kunstenaar en een australische landschaparchitecte, Paul leerde mij de fijne kneepjes van macramé (en zij bakte heerlijke bananencakes). Mijn andere vrije tijd spendeerde ik ondermeer aan het maken van foto´s en flyers voor La revolución de la cuchara, een organisatie die het vegetarianisme promoot. Govinda leidt deze organisatie in Buenos Aires, maar in werkelijkheid is de organisatie wereldwijd verspreid. In vele (ook europese) landen bestaat deze 'revolution of the spoon', iedere organisatie werkt zelfstandig volgens hetzelfde concept met lokale inkleuring, waardoor er ruimte is voor eigen creativiteit. De samenwerking tussen Govinda en mij werkt erg goed en ik ben inmiddels de vaste vormgever voor de flyers geworden. (zie foto's)

De gereedschappen die ik heb stellen mijn creativiteit en vindingrijkheid wel op de proef. Bij gebrek aan een mac met Photoshop, moet ik het nu doen met mijn acer netbook en een gratis gedownload bewerkingsprogramma met beperkte opties. Af en toe lijkt het erop dat mijn computer het begeeft onder de hoeveelheid lagen die ik aanmaak om tot het gewenste resultaat te komen en elke keer sta ik weer versteld van mijn eigen inventiviteit, hoewel ik met mijn volgende opdracht van twee banners van 1 bij 1,5 meter toch echt ander gereedschap nodig heb...

Aanvankelijk was ik van plan was om een half jaar als technical support agent te gaan werken, maar gezien de hoeveelheid projecten, de niet overgaande zweerplek in mijn linkeroorschelp en de onophoudelijke stroom van negativiteit en frustratie dat door mijn headset naar binnen schalde, was het erg makkelijk om ja te zeggen op het voorstel van Govinda om samen naar een festival in Chili te gaan. Bovendien kwamen er een aantal dingen samen. Ik kreeg de optie aangeboden om in een cultureel centrum buiten de stad te gaan wonen en werken en Varaha had het plan opgevat om naar Brazilie te vertrekken om over de grens uit te kijken naar mogelijkheden om te werken. Na nog een aantal gezellige weken met mijn lieve ouders, die graag van de gelegenheid gebruik maakten om ook Buenos Aires te leren kennen, zijn we ieder onze eigen weg verder gaan volgen.

De reis naar Chili was erg bijzonder, met zijn vieren (Madu, Govinda en haar dochterje van 3) vertrokken we per bus naar Mendoza om van daaruit de oversteek naar Chili te maken. Allereerst zijn we naar Catému gegaan, een ecologische gemeenschap, waar ondermeer de verjaardag van een van de oprichters van deze Eco Yoga Parken groots gevierd werd met veel muziek en heerlijk vegetarisch eten. Vervolgens zijn we verder gereist naar Santiago en Valparaíso (gelukkig nog voor de brand daar huisgehouden heeft) en hebben we een bezoek gebracht aan het strand van Viña del Mar. Uiteindelijk ben ik alleen nog verder gereist naar La Serena in het noorden van Chili. Op elke plek hebben we overnacht in culturele gemeenschappen, wat heerlijk om weer in contact te zijn met mensen die op allerlei gebieden creatief bezig zijn! En wat een vriendelijke mensen!

In de twee weken op reis merkte ik pas hoe moe en afgemat ik van het werk geworden was. Met hernieuwde energie heb ik in de busreis terug naar Buenos Aires urenlang macramé sieraden gemaakt (voor degenen die interesse hebben: ik neem ze mee naar Nederland 2 juli), en fantaseerde ik over alle mogelijkheden die ik had om nu echt te gaan doen waar mijn hart ligt.

Opgeladen vertrok ik vanuit de drukke stad richting het cultureel centrum, om daar mijn weg voort te zetten. De net nieuw aangestelde directrice verwelkomde me, maar al gauw bleek dat er in twee weken een hoop kan veranderen. Er was onenigheid geweest bij de overdracht van taken waardoor de cursussen op z'n gat lagen en er op dit moment niet echt werk te doen was. Of omgekeerd er was een hele hoop werk te doen, maar het moest van de grond af weer opgebouwd worden. Gezien de relatief korte termijn die ik door zou brengen had het niet veel zin om dit op te starten. Dus na een week van onzekerheid en alles op een rij zetten diende zich de mogelijkheid aan om naar het Eco Yoga Park te gaan. Ik kende al een kunstenaar die hier woonde en toen ik het park zag, was ik meteen verkocht. Dit is een uitgelezen kans om mijn leven een heel nieuwe wending te geven!

In ruil voor diensten woon ik de komende 3 maanden op het Eco Yoga Park. Er wonen hier zo'n 7 mensen en er komen af en aan vrijwilligers, voornamelijk Europeanen en Amerikanen die een (wereld)reis maken. Het park is grotendeels zelfvoorzienend en heeft een grote moestuin. Een aantal dagen werk ik samen met vrijwilligers in de tuin: spitten, onkruid wieden, zaaien, plukken. Als bewoner heb ik ook de taak om te koken. Het grootse deel van het eten komt uit de organische moestuin en er wordt alleen veganistisch gekookt.

Hoewel het in vele opzichten van minder gemakken voorzien als het leven in de stad voel ik een enorme luxe om zo direct van het zelfbewerkte land te kunnen eten. Er worden veel activiteiten op het park georganiseerd. Er zijn Yogaklassen en met de feestdagen en in de weekends komen er vaak toeristen, waardoor het een levendige gemeenschap is. Ik kan op veel gebieden mijn ei kwijt hier. Nikunja, een kunstenares die met haar familie op het park woont, leert me de technieken van het maken van wandmozaieken. Ik help haar zoveel ik kan met maken van de mozaiek op de Truly (zie foto). En ook heb ik afgelopen maandag mijn eerste Engelse les gegeven aan de bewoners!

Het is erg bijzonder om te merken hoe veel dingen in mijn leven hier samenkomen: mijn liefde voor kunst, en vegetarisch koken, yoga, de connectie met de vrijwilligers (erg handig om mijn eigen Engels ook weer wat op te frissen) en het geven van de taallessen waar ik al een tijd mee in gedachten rondliep. In de maanden die ik hier heb doorgebracht heb ik mijn Spaans aardig onder de knie en ik wordt dan ook veel ingezet als vertaler. Soms is dat iets te hoog gegrepen, zoals gisteren toen ik gevraagd werd om een filosofieles te vertalen. Gelukkig kreeg ik steun van Pamela, een Chileense vrouw die hier een jaar verblijft en die redelijk goed Engels spreekt, zodat we er uiteindelijk in geslaagd zijn de boodschap grotendeels over te brengen.

De bel voor het avondeten luidt! Ik ga afsluiten, morgen begint weer een nieuwe dag.

Veel liefs en een dikke zoen!