Hablo un poco espagnol

Na ruim 24 uur reizen ben ik gearriveerd op mijn eerste logeeradres. De taxichauffeur zet mij als eerst af op Calle Moreno entre Pasco y Pinchincha. Ik haal de sleutels op bij de wineshop twee deuren verderop ( Mariano's second home, zoals hij zelf zegt). Ik wordt vrolijk begroet door twee heren: Hola! Ineke? Hij overhandigt me de sleutels, we praten in gebrekkig Engels en Spaans over het weer in Nederland. Het hek van het appartementen complex gaat gemakkelijk open, aan het einde van de gang is het appartement van Mariano, nummer 11. Er is een 1 van de deur gevallen, maar dit moet het zijn. Ik steek de sleutel in het slot, maar Het lijkt wel of deze niet past. Na 5 minuten morrelen realiseer ik me ineens dat Mariano " aan het einde van de gang link" zei. Oeps, verkeerde deur!

De juiste deur gaat met gemak open en ik stap een klein binnenplaatsje op. De deuren van het appartement staan open, het binnen even warm als buiten, zo'n 33 graden. Ik zet mijn spullen binnen en bekijk het appartement... Het is een echt jongens huishouden. De afwas staat nog in de gootsteen, de lamp van et toilet is stuk en de koelkast is nagenoeg leeg. Het eerste wat ik doe is een frisse douche nemen. Daarna zien we wel verder.

Als Mariano om een uur of 5 uit z'n werk komt ben ik aardig bijgekomen van de reis. Hij begroet me hartelijk en we kletsen gezellig over mijn reis. We besluiten een hapje te gaan eten bij de pizzeria. Onderweg vertelt Mariano van alles.bijvoorbeeld dat de zebrapaden niks betekenen hier. Dat had ik inderdaad al gemerkt, het is met het verkeer echt opletten geblazen. De rit met de taxi was ook al een hele ervaring. De chauffeur reed stevig door en schoof zonder richting aanwijzing zo tussen het verkeer door. Er staan wel strepen op de weg, maar van rijbaan wisselen of half op een rijbaan rijden lijkt hier normaal te zijn. Voor voetgangers zijn er zebrapaden (maar die hebben dus geen betekenis), soms met stoplicht, maar soms ook zonder. In het laatste geval is het even afwachten wanneer het licht voor de auto's op groen springt. Wel spannend als je net in het midden van een vierbaans weg staat!

Als we weer thuis komen is het een uur of elf, ik sta te tollen op m'n benen, niet gek, want in Nederland is het dan ongeveer 3 uur 's nachts. We kletsen nog wat en dan ga ik plat, morgen weer een dag!

Dag 2

Vandaag besluit ik de stad te verkennen. Ik heb de eerste nacht als een blok geslapen, eindelijk liggen! Met het kaartje die ik gisteren van de jongen op het busstation gekregen heb en een kleine lonely planet van Buenos Aires Bekijk ik de mogelijkheden. Via de Avenida Rivadavia loopt ik naar het centrum, el micro centro, zoals ze hier zeggen. Ik steek de Avenido 9 de Julio over, een enorme verkeersader met 6 banen aan beide kanten. Gelukkig geeft hier het voetgangerslicht aan dat wanneer het licht op rood dreigt te springen hoeveel seconden je nog over hebt, zodat je net op tijd weet wanneer je moet gaan rennen. (je zou maar met een stok lopen!).

Na een tijd lang rechtdoor gelopen te hebben besluit ik eens een zijstraatje in te duiken. Ik beland prompt op een binnenplaats die ingericht is met een soort picknicktafels met een dakje erboven. Het is een soort lunch en rust plek annex marktje.

In een boom hangt wat kerstversiering, een vreemde gewaarwording zo met het hoogzomerse weer. In het kraampje ernaast staat een vrouw te haken. Ze begroet me vriendelijk en vraagt me iets in het Spaans. Half Engels en Spaans probeer ik uit te leggen waar ik vandaag kom en wat ik hier kom doen. Haar man is meteen enthousiast en vertelt dat hij in Utrecht geweest is. Prompt zet hij een gehaakt mutsje op en doet een oranje sjaal om. Hij heet Sergio en legt me graag uit wat er te zien is in Buenos Aires. Ik krijg meter neen plattegrondje van de markt mee en zijn mailadres, als ik hulp nodig heb dan moet ik maar contact opnemen! Mensen zijn hier erg behulpzaam, Mariano had het gisteren ook al gezegd, als je hulp nodig hebt op straat dan is iedereen bereid je te helpen.

De rest van de dag maak ik foto's van Plaza de Mayo en Puerto Madero. In ze wijk staat ook het beroemde hotel Faena van Philip Starck. Van buiten ziet het er al imposant uit, maar binnen is het alsof je een paleis binnenloopt. Ik loop nog verder richting natuurgebied. Een kleine groen papegaaitje vliegt voorbij. Ik had gehoopt ook de zee te kunnen zien, maar er is niets meer als een rietstrook en een bomenrij en een soort boulevard met dubieuze eetstalletjes. Het loopt al tegen half zes en ik Loop via de puente de la mujer (brug van de vrouw) terug richting het appartement.

Mariano is er al, er heeft zich onderweg al een flinke blaar op m'n voet gevormd. Als Mariano aangeeft dat hij vanavond niet thuis is ik dat eigenlijk wel fijn. ik weinig zin meer in ver lopen en haal wat eten bij de supermarkt. Ik raak nog even in gesprek met een klant die net als ik ook honderd keer langs de schappen loopt, omdat er zoveel keuze is. Hij verstaat geen Engels en ik moet alles uit de kast halen om uit te leggen wat ik hier kom doen. Met wat vreemde zinsconstructies (hoe zeg je vrijwilligerswerk uit in het Spaans?) zoals trabajo sin dinero (ik werk zonder geld) kom ik een heel eind. Er is progressie.

Inmiddels heb ik een cerveza geopend, proost! Ik heb wel een biertje verdiend, op naar de volgende dagen.