Hutspot en Beerenburg

Het is vandaag 16 september, precies een maand geleden verliet ik mijn huisje in het mooie Groningen om opnieuw naar Buenos Aires te vliegen. Een laatste knuffel aan mijn katten Lima en Kiro "passen jullie goed op het huis totdat ik terug ben?" Sami was al naar buiten vertrokken, blijkbaar voelde hij al aan dat ik voor langere tijd weg zou gaan... precies twee weken later dook hij weer op in de gezelschap van mijn huurders.
Met twee koffers vol kleding, winter- en zomerkleding, want ook in Argentinie kan het koud zijn, typische hollandsche cadeautjes: sambal (dank je mam en Jur), dropjes, stroopwafels, beerenburg, vruchtenhartjes...spulletjes van thuis: tekeningen van mn nichtjes, fotos en andere aandenken, stap ik op de trein richting schiphol. Na nog een laatste sessie 'rosee met josee' op het vliegveld stap ik lichtelijk aangeschoten op het vliegtuig... tot volgend jaar! Ik ben benieuwd wat me aan de andere kant van de aardbol allemaal te wachten staat.

Varaha staat me op te wachten als ik 's ochtend vroeg aankom. Hij heeft de hele nacht op het vliegveld doorgebracht om op tijd te zijn. De taxichauffeur die mijn werkgever geregeld heeft brengt ons naar het, eveneens door mijn werkgever geregelde, hostel in de wijk Palermo. We krijgen een kamertje helemaal bovenin het hostel, na drie trappen en wat op en afstapjes betreden we (met het hoofd gebogen om deze niet tegen de deurpost te stoten) het vertrek. Het is klein, erg klein, maar alles is er. In het kamertje van 3 bij 3,5 meter past precies een tweepersoonsbed. Mini formaat dat wel, want languit steken mijn benen een halve meter uit. Ik voel me een soort sneeuwwitje in het torenkamertje van een kabouterhuisje. ´s Ochtends aan het ontbijt treffen we een familie met twee kinderen en een man die toch wel 1,90m lang is... ik stel me in gedachten voor hoe hij dubbelgevouwen in het bed ligt... gelukkig is zijn vrouw klein van stuk...

Het voelt vertrouwd om weer in Buenos Aires te zijn en ik ben weer even terug in de tijd als we opnieuw over Plaza Italia lopen in de overvolle metro tegen elkaar aangedrukt staan en op het bed genieten van een zelfgekookte maaltijd. Na een week in het kabouterkamertje vertoeven is het wel een verademing om ons 40 m2 eenkamerappartement te betrekken. Wat een ruimte! En afgezien van de familie kakkerlak hoeven we met niemand iets te delen :). Na drie weken voelt het al aardig als thuis. We vragen Mario, de flatbeheerder ondermeer naar de beste wasserette en we verkennen samen de buurt, bijna dagelijks bezoeken we het, naar schatting 70 jaar oude, altijd vrolijke bakkertje op de hoek van van de straat. We vragen hem in welke buurt we nou precies wonen en hij legt uit dat we op de grens van de wijken Monserrat, San Telmo, Congreso en Constitution wonen. De autopisto (snelweg) en 9 de Julio, de grootste verkeersader met 20 rijbanen die dwars door het centrum loopt, heeft de wijken op een vreemde manier van elkaar gescheiden waardoor sommige straten die ooit bij de ene wijk hoorden nu overal wat tussenin vallen. Hij noemt de buurt voor het gemak maar Constitution. Omdat dit wel de slechtste wijk van alle mogelijkheden is, besluiten we San Telmo aan te houden, temeer omdat ik me ook op het politiebureau van San Telmo moest melden om mijn adres op te geven. Op de andere hoek bevindt zich de zeer spraakzame groenteboer, die aardappels verkoopt voor 5 pesos per kilo, maar speciaal voor ons is de prijs 4 pesos per kilo. Uhuh, sure ;) maar goedkoop is ie wel. De rest van de producten halen we bij de "chinos", de door chinezen gerunde supermarkten, die zeer kenmerkend zijn voor de argentijnse hoofdstad.
De eerste paar weken heb ik het druk met regelen van alle officiele documenten die ik nodig heb voor het aanvragen van een werkvisum. Ook wordt ik verzocht om een woensdag tussen 7.00 en 7.30 uur 's ochtends in een privekliniek te verschijnen voor een medische keuring. Ik doorloop de verschillende onderzoeken die de verschillende artsen me om beurten en zonder enige uitleg afnemen. Er wordt een radiogram gemaakt, ik krijg wat plakkers en klemmetjes op m'n bovenlijf en benen (geen idee waarvoor dit onderzoek dient), luister naar piepjes in oor in een afgesloten ruimte en er wordt me ietwat hardhandig bloed afgenomen waarna ik een potje om in te piesen meekrijg voor op het toilet. De laatste dokter verteld me dat ie in Amsterdam is geweest, waarna hij me opmeet, weegt en bevoelt op mankementen. Na het hele circus doorlopen te hebben meldt de receptioniste dat de uitslag van het examen naar m'n werkgever gestuurd wordt...ik kan gaan.

Dat de zaken hier wat anders gaan dan in Nederland is duidelijk. Tussen alle regelzaken door leer ik ook de spaanse taal en argentijnse cultuur beter kennen. Of beter gezegd we leren elkaars cultuur kennen. Zo vraagt Varaha op zondagmiddag: vamos a caminar una manzana? Ik kijk hem vragend aan, omdat dat letterlijk vertaald " zullen we een appel lopen?" betekent, maar het blijkt een blokje om te betekenen. En is hij een andere dag een haar vergeten te scheren op zijn peer (kin). Verder ontdek ik dat je handvingers hebt en voetvingers, tenen bestaan niet in het spaans. Er zijn ook overeenkomsten, zo voelde ik me zo slap als een vaatdoek (me sentí mal como un trapo) toen ik een griepje te pakken had. Andersom struikelt hij over de h´s en vreemde lettercombinaties als hij me vraagt hoe het typische Hollandse gerecht met wortel, aardappel en ui ook alweer heet. Als ik het eten voor ons en onze gasten opdien legt hij uit dat het hutspot is. We drinken er beerenburg cola bij als variatie op het hier populaire drankje fernet met coca cola.