In Sacaba is het altijd lente

In Sacaba, een buitenwijk van Cochabamba, is het altijd lente. De zon schijnt, er is een kalm briesje, tegen een boom in de tuin gezeten, pak ik mijn laptop om te schrijven wat me het meest is bijgeleven van de afgelopen maanden.

De tegenstellingen zijn groot. Anderhalve maand geleden verbleef ik bij een vriend, Tay, in Ollantaytambo (Heilige Vallei, Cusco Peru) in een huis van leem, aan de rivier, zonder toilet en douche. De huisbazin sprak alleen Queshua (een oorspronkelijke taal die in delen van Peru en Bolivia gesproken wordt) en kookten we voornamelijk op een vuurtje in de keuken. Nu verblijf ik een week bij een vriend (Rhona) in een kast van een huis met 6 slaapkamers, een omsloten tuin, en van alle gemakken voorzien in een privéwijk in Cochabamba.

De hond ‘Gordita’ (dikkertje) en de kat Tom drentelen om me heen. Ik ben nu bijna een jaar aaneengesloten op reis. En denk terug aan het moment dat ik op het vliegtuig stapte, aan iedereen die me is komen uitzwaaien voor mijn reis naar het onbekende. Een emotioneel moment, een nieuwe fase in mijn leven. Al reizend leer ik steeds beter wat het is om te reizen, en om geen vast verblijf te hebben. Ik heb leren vertrouwen dat er altijd een plek is om te verblijven. Op mijn weg leer ik veel mensen kennen en de gastvrijheid is enorm. In Chile verbleef ik bij een vriendin van een vriend, die me met open armen ontving. Cat is iemand die zelf veel gereisd heeft, samen met haar zoon woont ze nu in een buitenwijk van Santiago. Daarna verbleef ik even bij Yacy, die ik in de tempel in Cusco leerde kennen. Tijdens het op straat sieraden verkopen ontmoette ik medeartiesten, waarvan Gustavo een waardevolle vriend blijkt. In Cusco, waar ik langere tijd gewoond heb, ken ik ondertussen meerdere mensen. Velen van hen zijn lid van de Hare Krishna beweging en het voelt als een tweede familie, mensen waar ik altijd terecht kan. Pepe, met wie ik naar Machu Pichu ben geweest, die me Reiki geleerd heeft en waar ik altijd terecht kan. Op het psy trance festival waar ik gewerkt heb, leerde ik Tay kennen, die jaren in frankrijk woonde en nu weer terug is in Peru om zich opnieuw te verbinden met zijn oorspronkelijke cultuur. Ook Rhona heb ik daar leren kennen, een Brasiliaanse dj, die in Cochabamba woont, waar ik nu verblijf. En zoveel anderen die ik op verschillende plekken opnieuw tegenkom.

Op elke plek waar ik kom maak ik snel contact met de lokale bevolking. Door het leven in tempels leer ik veel mensen kennen die ook de spirituele kant van het leven leren kennen. Ik leer ontzettend veel van het leven met zoveel verschillende mensen. Een ieder geeft zijn eigen invulling en dat leert me waarderen wat ik heb en het geeft me een enorm gevoel van rijkdom. Het leven in tempels is hard werken, maar de energie die het geeft als je samen ergens naar toewerkt is enorm. Ook buiten de tempel maak ik veel contact met lokale kunstenaars en muzikanten. We maken samen kunst, muziek, koken samen en houden ceremonies. In Peru ben ik naar een offering aan Pachamama geweest, om het nieuwe jaar (solticio van de winter) in te luiden.De Chakana is een van de belangrijkste symbolen. Afkomstig van het Zuidelijk Kruis, de belangrijkste sterrenconstellatie in het Zuidelijk halfrond. De Chakana van de zon geeft de tijd van een jaar en de seizoenen aan en de Chakana van de maan geeft de tijd van de maand (28 dagen) en de week aan. De ceremonies zijn nauw verbonden met de seizoenen, veel mensen leven van landbouw, en zijn nauw verbonden met de natuur. Veelal worden voor de ceremonies heilige plekken bezocht en worden Apu’s (bergen) beklommen.

Aanvankelijk maakte ik globale plannen. Vanuit Lima, waar ik mijn reis begon, reisde ik naar Cusco om in de tempel de schilderen. De geplande 4 weken werden 4 maanden, waarna ik uitgenodigd werd in La Paz om een wandschildering te maken. Ik besloot me niet druk te maken om de tijd en liet me opgaan in het schilderen. Van het plan om via Ecuador naar Colombia te reizen is nog niks terecht gekomen. Wanneer enkelen me vragen wanneer ik denk aan te komen in de tempel in Colombia zeg ik dat ik ‘onderweg’ ben.

En dat is waar, want de reislust is nog niet afgenomen. Al is het heerlijk om af en toe even neer te strijken in plekken als deze, mijn reis gaat verder al weet ik niet van te voren wat de bestemming is. De afgelopen maand waren onze twee gurus in La Paz op bezoek. Guru Maharaj was erg onder de indruk van mijn schilderkunst en mijn ondernemingslust en gaf me een ‘dipluma’, een soort pluim, waarin hij me de titel ‘Chaski’ (een reizende boodschapper) gaf. Ik ben in de missie Vrinda nu officieel reizend artiest, wat weer een aantal deuren opent. Mijn boodschap is die van Conscious Art. Mensen bewust maken van de wereld om hen heen en hun (negative/ positieve) bijdrage daarin d.m.v. kunst. Iets waar ik me, zoals velen weten, al langer mee bezig houdt. Het idee is al reizend workshops te geven op plekken waar ik kom en me te verbinden met lokael kunstenaars. Ik krijg toegang tot het blog: http://worldconsciouspact.org/ , zodat ik mijn werk onder de aandacht kan brengen.Verder geeft de officiële status me de mogelijkheid om vanuit de tempels een bijdrage voor mijn reizen te vragen. De tempel zorgt dan voor ruimte om de workshop te geven en promotie, ik geef de workshop en een deel van de inkomsten zijn voor mij en een deel voor de tempel.

De komende maanden zal het een en ander meer vorm krijgen. De kans bestaat dat ik naar Ecuador reis, maar het zou ook kunnen dat ik weer terug ga naar La Paz om een cultureel centrum op te zetten. En dat sluit mooi aan bij de cultuur van hier... Jerry, een kunstenaar uit La Paz die ons een les gaf over de cultuur van Bolivia legt uit dat de Aymara accepteert dat alles onderhevig is aan verandering. Het maken van harde afspraken past niet in deze cultuur. Niet omdat men geen afspraken wil maken, maar simpelweg, omdat je niet weet wat er morgen gebeurt. Dus als je een afspraak hebt dan kan het zijn dat die niet doorgaat, omdat er iets tussen is gekomen wat je van te voren niet had kunnen weten. Zo zien ze ook de toekomst achter zich, hetgene wat je niet ziet, waar je met je rug naar toe staat. De verleden tijd ligt voor je, datgene wat je ziet, wat al geweest is. Het is erg belangrijk je te realiseren dat je de taal bent die je spreekt. Taal is verbonden aan cultuur. Een Aymara kent de woorden ‘ja’ en ‘nee’ niet zoals wij die gebruiken. In plaats daarvan zegt hij: misschien wel, misschien niet.

Naast het maken van wandschilderingen en mandalas, ben ik ook andere talenten aan het ontwikkelen. Ik ben begonnen met het maken van muziek. Mijn eerste instrument kreeg ik van een bekende die ik geld geleend had. Aangezien hij me in korte tijd niet kon terugbetalen gaf hij me zijn fluit. Ik ontdekte dat ik er enorm plezier in had erop te spelen en in La Paz aangekomen heb ik er een Quena bijgekocht, een typische fluit van hier. Erg goed om je ademhaling te oefen, wat weer helpt bij het zingen. Inmiddels ben ik ook in het bezit van een Charango, zodat ik kan zingen en spelen tegelijk.

Tijdens het festival voor het bezoek van onze gurus heb ik mijn zangpremiére gehad. Een mede artiest die in de tempel woont, heeft een professioneel poppentheater. Hij schrijft zijn voorstellingen zelf en treedt op in scholen. Voor de uitvoering heeft hij ook de tekst voor een lied geschreven die ik gezongen heb. Hoewel, door weinig voorbereidingstijd de voorstelling wat rommelig verliep, was het een leuke samenwerking die naar verwachting vervolg krijgt in Lima in de Mela. Een groot feest waar ik het afgelopen jaar mijn reis ook begon. Dit jaar heeft het feest een speciaal tintje, want mijn guru heeft Sannyasa (de orde van afstand doen van al het materiele) genomen en krijgt zijn nieuwe naam.

Komende week reis ik eerst naar Samaipata, waar ik ben uitgenodigd om de verjaardag van Gustavo, een 60 jarige Argentijn die ik in Chili ontmoet heb te vieren. Gustavo is “professioneel reiziger” en met hem ben ik ook een week naar ‘La isla de la Luna’ geweest. Hij werkt veel samen met de Community die op het eiland woont, waardoor hij andere ingangen heeft en me een van de mooiste plekken van het Titicaca meer heeft laten zien.

Na Samaipata ben ik van plan via La Paz en Cusco door te reizen naar Lima. Daarna wellicht toch omhoog naar Ecuadorom ooit aan te komen in Colombia, Of dat gaat lukken? Geen idee…Of zoals in de Aymara cultuur gezegd wordt: misschien wel, misschien niet.


Ps: voor fotos (inmiddels duizenden) kijk op mijn facebook: Ineke Broerse en mijn gelieerde pagina https://www.facebook.com/Mightyduck.nl?fref=ts